Meer over mij.....een stukje geschiedenis
 

Als kind en tijdens mijn middelbare schoolperiode was ik altijd aan het tekenen, schilderen en knutselen. De schoolboeken stopte ik onder mijn hoofdkussen in de hoop dat de stof gedurende de nacht mijn brein in zou vliegen. Helaas gebeurde dat niet en was het maar goed dat ik de ochtend voor een proefwerk of zelfs examen de wekker om 5.30u zette, om zo toch nog voorbereid te zijn.

​

VWO werd HAVO en daar werd het duidelijk dat mijn zogenaamde voorkeur voor economie er niet was. Waar ik het meest genoot en mezelf kon zijn waren de tekenlessen bij mevrouw de Groot. Zij inspireerde mij mezelf te zijn en mijzelf te uiten via mijn werk. Het was ook heel mooi om te ervaren hoe de school mij ondersteunde om toelating te doen voor de Design Academy in Eindhoven. Ik was destijds de eerste leerling van het Mgr. Frencken College die dat probeerde. 

Ik kon het bijna niet geloven, maar ik werd aangenomen. Vooraf wist ik echter niet in wat voor bijzondere wereld ik daar terecht zou komen. Ik kon toen al goed ‘out of the box’ denken, maar toch was ik ook wel erg onzeker en mijn drang naar analyse en ontwerpen die ‘wel moeten kloppen’ in mijn ogen kwam in die tijd niet helemaal overeen met het beleid van de academie. Drie intense jaren. Ook raakte ik afgeleid door andere dingen. Ik besloot te stoppen, want ik werd steeds ongelukkiger.

Het liefst was ik gaan reizen, maar na goed overleg met het thuisfront ging ik naar de Pabo in Eindhoven en kon na mijn propedeuse jaar les gaan geven op school (PDS traject) en mijn theorie middels zelfscholing doen. Ideaal voor mij, die vrijheid paste mij en zo kon ik de opleiding in drie in plaats van vier jaar afronden. Ik was nu afgestudeerd als lerares voor het primair onderwijs, maar helaas waren er in die tijd weinig tot geen vaste banen binnen het onderwijs. Daar kun je je nu niets mee bij voorstellen. Via een vriendin kwam ik bij een digitaal printbedrijf te werken en daar was ik binnen een week op een andere functie geplaatst, voorzien van een vast contract. Zo kon ik een huurappartement in Eindhoven betrekken. 

​

Het commerciële vak lag mij en ik ben daar in verder gegaan. Vooral het contact met verschillende mensen en bedrijven, de innovatie in de grafische branche in combinatie met de duurzaamheidsvraagstukken bleven mijn interesse wekken. Na bijna negen jaar voelde ik dat ik ‘stil stond’, er waren geen doorgroeimogelijkheden meer en ik veranderde van baan. Een baan bij een reclamebureau, dichter bij huis (ik woonde inmiddels weer in Oosterhout). Al gauw voelde ik dat ik zowel in die wereld als binnen dit bureau niet paste en zocht naar wat anders. Alsof het universum mij hoorde, werd ik gescout door een digitaal printbedrijf uit Graz, Oostenrijk en ben ik internationaler aan het werk gegaan. Een ontzettend leerzame tijd. In deze periode besloten dat ik na Eindhoven en Oosterhout naar de kust wilde. 

​

Ik was een paar keer op surf trip geweest en genoot altijd al van de zee en open water. De roots van mijn ouders liggen in Den Haag en Voorburg en zo voelde ik mij hier altijd al een beetje thuis. Mijn oma zei altijd ‘Den Haag is zo’n fijne stad, omdat de wind de stad schoon waait’. Scheveningen en dan het liefst zo dicht mogelijk bij zee, dat werd het doel en zo geschiedde. Ik kocht een ontzettend leuk vissershuisje op 300 meter van zee. Wel twee keer zo klein als mijn toenmalige huis in Oosterhout, dus dat werd opruimen! Zowel letterlijk als figuurlijk ;).

​

Het eerste jaar in Scheveningen was raar. Ik was erg druk met mijn werk, had een vriend in Parijs en probeerde een leven op te bouwen in Scheveningen. Ik voelde me eigenlijk heel alleen, terwijl tegelijkertijd Scheveningen voelde als een warm bad. En dat bij die koude Noordzee.

​

Toen gebeurde er iets absurds; een virus genaamd ‘Corona’ kwam. Iets nieuws, onbekends en de dwang om te blijven waar je bent. Gedwongen thuis zijn. Ik viel terug in oude patronen en mijn baan kwam onder druk te staan. Ik gaf mijn grenzen aan en na vier maanden was er een vaststellingsovereenkomst en kwam ik in de WW terecht. Meteen druk met coachingstrajecten en sollicitatiegesprekken, maar iets in mij was veranderd. 

Omdat ik simpelweg niet wist wat ik met mijn leven moest ben ik eerst dingen gaan doen die ik altijd al wilde of heel lang niet had gedaan. Zo ging ik elke dag zwemmen in de zee, ik begon in November en zwom de winter door. In december pakte ik ineens weer pen, papier en kocht ik verf. Ik tekende een abstracte lelie en schilderde deze geduldig. Ik denk dat dit een project van een week of twee werd en het voelde zo goed. Ik kon me acht uur achter elkaar verliezen en gelukkig zijn; mijn gedachten werden rustiger.

​

Ik realiseerde en voelde in die tijd ook dat er nog veel onverwerkt verdriet in mij zat van een traumatische ervaring. Een vriend raadde mij een coach aan uit zijn netwerk en ik ging ervoor.

Het werden intensieve maanden met verdriet en blijdschap en ik heb hard gewerkt om mijzelf en mijn talent te omarmen. Ook kocht ik in het voorjaar van 2021 'Jack'; een Ford Tourneo. Ik bouwde deze samen met mijn vader om tot mini camper. In diezelfde zomer heb ik in mijn eentje een trip gemaakt door Spanje. Bijna twee maanden was ik op pad, met ruim 5000 km op de teller. Bestemming onbekend, maar zo dicht mogelijk bij de kust! Veelal alleen, maar ook soms in gezelschap van vrienden of familie, die ook onderweg waren. Een avontuur om nooit te vergeten. ​

​

.........

​

Inmiddels is het een jaar of drie later. Het was zoeken om op werkgebied een juiste match te vinden met mijn nieuwe manier van leven. 

​​Naast mijn werk als kunstenares werk ik op dit moment vier dagen per week als Partnership Manager voor LessonUp.

Op LinkedIn kun je zien welke eerdere rollen ik gehad heb.